NEFRETİMSİN
İçerimde bir hastalık başladı aniden.Bu öylesine amansız bir hastalık ki asalak gibi tüm duygularımı kemiriyor.Hakim olamıyorumona;hükmedemiyorum.,
   Hastalığım ne mi?
Nefret...Nefret...Nefret...
  Şimdi senin yokluğunda her şeyden nefret ediyorum.Eskiden yanlızlığımın,mutsuzluğumun en yakın sırdaşı olan mavi denizlerden tatlı sert dalgalarından şimdi nefret ediyorum.Bana yanlızlığımı hatırlatıyor şimdi kıyıya ulaşan her dalga.Şu bana herzaman romantik gelen şiirlerime ilham kaynağı kızıl ufuklardan güneşin batışından nefret ediyorum.Biliyor musun? Artık dünyadan da nefret ediyorum.Şehirleri ayıran uzun yollardan ,derin uçurumlardan da nefret ediyorum.Nefretim en çok iki şehir arasında yoğunlaşıyor.Birincisi yoğunluğu tattığım bu şehirden adına "ayrılık şehri" dediğim gecesine, şiire yattığım gündüzüne umutla baktığım havasını çiğerime çektiğim bu şehirden nefret ediyorum ve senin yaşadığın şehirden nefret ediyorum.Bana senin yokluğuna ağıtlar yaktığı seni ışıltılı gecelerinde barındırdığı için nefret ediyorum.O şehirden ...
  Nefretim o denli yoğun ki...O her gece ışıl ışıl yanan sokak lambalarına teker teker kırıp karanlık katran gecelere mahkum etmek istiyorum.İşte nefretim böylesine yoğun HASRET ÇİÇEĞİM .Bir gün be nefretin beni öldürebilir.Ama ben nefretten değil senin sevginden ölmek istiyorum...